21 januari
Scheuren

Lief dagboek,

Wat een week, wat een week. Ik voel mij vandaag al de gehele dag alsof ik een enorme kater heb. Het voelt alsof mijn lijf is gebarsten, uit elkaar gescheurd, wiebelig aan alle kanten.

Deze week was Freek de Jonge in Groningen. Hij verbleef hier vijf avonden om aandacht te vragen voor de aardbevingsproblematiek. Op verschillende locaties verzamelde die verhalen en input voor een plan. Een duurzaam ontwikkelingsplan. Zijn missie is tevens om heel Nederland te laten zien wat er allemaal mis gaat in Groningen. Donderdag breiden we op landgoed Ekenstein in Appingedam. We hadden een erg mooie opkomst en zelfs Freek kwam nog een stukje meebreien. De NOS maakte prachtige opnames. Deze opnames werden vrijdag uitgezonden tijdens het 20 uur journaal. Super natuurlijk dat ons breicafé op het NOS journaal was. Maar wat meer met mij deed was wat Freek zei toen we beiden geïnterviewd werden door Radio Noord; 'Het breiwerk staat symbool voor aardbevingsproblematiek.' Een metafoor. Samen moeten we dit aan gaan, verbonden met elkaar. Het raakte me zo dat hij precies zei wat ik voel en met de projecten die ik doe wil bereiken, dat mijn hart pijn doet van het feit dat het zo ontzettend nodig is in de provincie waar ik van houd. Verbonden moeten we zijn, samen, niet alleen maar met elkaar. Iedereen, wij allemaal, wij Groningers. Want zoals Freek terecht zei: als jullie Groningers dat al niet eens voor elkaar krijgen hoe kun je het dan van de rest van Nederland verwachten.

Gisteravond was de slotavond van Freek zijn missie in Groningen. Brenda had al kaartjes gekocht, maar nu mochten we op verzoek van Freek ook een breicafé inrichten. Ik wist niet goed wat ik moest verwachten van de avond. Voordat ik aan dit breiproject begon was ik natuurlijk bekend met de aardbevingen en de gaswinning. En wist ik wat van schades. Maar dat het zo heftig is, zo'n niet te geloven groot probleem is dat wist ik niet.

De energie in de zaal was gespannen en verwachtingsvol maar ik voelde ook heel veel pijn en woede bij veel mensen. Ik vind het moeilijk om met emoties van anderen goed te kunnen dealen en een plekje te kunnen geven, dus probeerde mij zoveel mogelijk te richten op wat er op het podium werd verteld en niet wat ik vanuit de zaal voelde. Ik was halverwege de avond bijna uit de zaal gegaan omdat ik zo intens verdrietig werd. Verdrietig van dat dit gebeurt, dat ik er eigenlijk het liefst voor weg wil lopen omdat ik het niet aan kan, machteloosheid. De beelden, de verhalen, hoe Freek de dingen verwoordde, het kwam zo ontzettend binnen. Ik was blij dat mijn buurman mij een fisherman's friend gaf...aangezien je dan 'geoorloofd' tranen in je ogen mag hebben.

Ik worstelde ook vooral met mijzelf. Waar was ik de afgelopen jaren geweest: onder een steen ofzo? Hoezo wist ik niet dat het er in mijn provincie zo aan toe gaat. Hoezo wist ik niet dan mensen zo gek worden van deze situatie dat ze niet meer willen leven, hoezo wist ik niet dat alle politieke partijen amper aandacht besteden aan het terugdraaien van de gaskraan, hoezo wist ik niet dat we kunnen wachten op een flinke beving en dat het dan onduidelijk is wat er kan gebeuren, etc. etc. Zoveel onwetendheid. Ik schaam mij ervoor. Ben altijd bezig met duurzame thema's en wil natuurlijk niets liever dan dat we kantelen naar een duurzame wereld. Zet me daar ook voor in. Maar dit gaat veel dieper, dit gaat om veiligheid van mensen, van kinderen, levensgeluk...Ik kan nu niet meer terug, ik kan mij kop niet meer in het zand steken. Ik ken nu zoveel mensen, zoveel verhalen die ik in mijn hart heb gesloten, dat ik mijn stem wil laten horen. Wel op mijn manier. Met liefde, met verbinding en met elkaar.........Ik heb scheuren opgelopen van dit project, maar ik wil ze niet lijmen, ik wil ze niet ontkennen; Ik ga ze delen...zodat andere mensen ook niet meer onwetend kunnen blijven..

liefs van Agnes