8 februari
Eerst dit nog even afmaken

Lief dagboek,

Sinds afgelopen zondag is de verbouwde Mariakerk in Paterswolde mijn thuis. De meeste uren van de dag breng ik daar op dit moment door. Omringd door breiwerk en de meest lieve vrouwen die je maar kunt bedenken.

We zijn alle gebreide lapjes die de afgelopen weken uit allerlei hoeken in Nederland zijn opgestuurd of gebreid zijn tijdens de breicafés in de Regio of op andere plekken in het land, aan elkaar aan het haken tot de enorme deken waarmee we 't Hoeske van Thais Joaptje warm gaan inpakken. Telkens ben ik weer verbaasd over al die vrouwen die zich zo enorm inzetten voor dit project. Zo liefdevol, zo gedreven, zo betrokken, zoveel verbinding! Het ontroerd me, het raakt mij.... ik weet niet zo goed hoe ik moet opschrijven wat het met mij doet. De verhalen, die er gedeeld worden, de openheid, ik kan er wel uren over vertellen en/of schrijven. Tenminste in mijn hoofd. Nu hier tijdens dit bericht lukt het mij even niet zo goed.

Ik wil vertellen over Marjan, die met haar man jaren heeft gedacht iets niet goed te doen bij het renoveren van hun boerderij, en pas in 2014 het verband legde met de aardbevingen. Ik wil vertellen over Pieta die ik zie worstelen met alle procedures waar ze al jaren mee bezig is en er een hele dagtaak aan heeft. Ik wil haar zo graag knuffelen en zeggen dat het goed komt. Maar ja dat is onzin, want tot op de dag van vandaag komt het helemaal niet goed. En zijn dit mensen die zorgen hebben over de plek waarvan iedereen het verdient om daar veilig te zijn en tot rust te komen: je huis; een thuis!

Ik wil vertellen over Judith en Esther, twee enorme kanjers, die vanaf het begin zich zo ontzettend hebben ingezet  en dat terwijl ze zelf genoeg dingen aan hun hoofd hebben. En deze week gewoon elke dag kwamen ondanks persoonlijke omstandigheden. Ik wil vertellen over Trijn die zo eerlijk zegt wat ze denkt en ook doet wat ze zegt. En vrouwen die elkaar na drie jaar weer treffen en met elkaar delen hoe fijn het gesprek van die drie jaar geleden was en hoeveel dat heeft gedaan voor bijvoorbeeld Ineke. En zo kan ik nog wel even door gaan.

Allemaal verschillende vrouwen, met verschillende levens en verschillende verhalen. Maar toch als ik dan naar ze kijk vanaf een hoekje in de kerk en zij op de grond werken aan de warme deken, dan zie ik dat ze allemaal één zijn. De verbinding die ontstaat door de kracht van al deze vrouwen samen....dat voel je, dat zie je en dat zit ook straks allemaal in deze prachtige deken die er ontstaat. Individueel zijn we ons vaak niet bewust van de kracht die je hebt en als we die krachten bundelen kunnen we zoveel in beweging zetten. 

Vandaag had ik een zware dag. Ik had hoofdpijn, was doodmoe (ik lig al nachten wakker van of alles wel goed gaat, of ik niet iets vergeet, hoe iets moet etc. etc.) en zat er eigenlijk een beetje doorheen. Het is en blijft een dingetje om met dat enorme verantwoordelijkheidsgevoel dat ik altijd heb goed om te kunnen gaan en de ontspanning te kunnen vinden.

Maar toen ik vanmorgen aankwam bij De Verdieping en ik de deken zag, de enorme lap van verbindingen gemaakt door zoveel verschillende mensen met veel liefde en aandacht deed mij dat al weer goed. En die vrouwen die er dan weer zijn om te helpen. De ene voor de eerste keer, de andere voor de zoveelste keer. Of degenen die eigenlijk een uurtje zouden blijven, maar er vervolgens om 17 uur nog zijn.

En dan het zinnetje dat ik vanaf nu nooit meer vergeet; ' eerst dit nog even afmaken'. Hoe vaak ik dat al wel niet gehoord heb de afgelopen dagen, of ik ga pas naar huis wanneer dit af is.  Nog even dit kleine stukje....

Misschien heeft het te maken met een gedichtje dat de voorzitter van de Vrouwen van Nu Harkstede/Scharmer vorige week voorlas toen ik daar een presentatie gaf: " Om innerlijke rust te vinden, moet je afmaken waaraan je begonnen bent". Dat is het vast, wat mij er door heen sleepte vandaag, de wijsheid van deze vrouwen, de vrouwen die mij voorgaan en mij vertrouwen geven in dat het gewoon allemaal gaat lukken. Iets met VrouwenPower! I love it! 

liefs van Agnes