23 december
Schaamrood op mijn kaken

Lief dagboek,

Gisteren reed ik na een prachtige kerstviering op de school van mijn jongens naar Hellum voor ons breicafé in de gemeente Slochteren. Ik was nog aan het nagenieten van het super leuke concept dat school dit jaar voor kerst had bedacht. De school was een kijkdoos en we liepen als ouders aan de buitenkant van de school langs de lokalen en bij elk lokaal ging er een raam open en werd er een klein stukje van het verhaal gespeeld. Mijn jongste zoon Stene speelde Jozef en Ezra, mijn oudste zoon, had dit jaar zijn laatste kerstviering op de basisschool en zong prachtige liederen in het Engels. Volgend jaar gaan we een geheel nieuwe fase in: de middelbare school.  

Maar ineens had ik het schaamrood op mijn wangen staan. Ik ben opgegroeid in de gemeente Slochteren. Toen ik acht was verhuisde ik met mijn ouders en broertje van Oosterhogebrug naar Harkstede. Op weg naar Hellum kwamen er weer allerlei gedachten naar boven. Ik moest ineens weer denken aan dat ik in die tijd vol trots vertelde dat ik vlak bij Slochteren ging wonen: daar waar het gas wordt gewonnen!! Ik ga wonen op de gasbel. Iets wat iedereen kende.  Het was iets om trots op te zijn. Het voelde nu zoiets om je voor te schamen in de auto onderweg naar een breicafé waar we breien voor alle ellende die de winning van het gas met zich meebrengt. Het voelde zo tegenstrijdig. Gelukkig kon ik mijn gevoel direct kwijt bij de fijne mensen die deze avond naar Hellum waren gekomen en hadden we een liefdevolle avond met mooie gespreksonderwerpen over een leven zonder NAM, gasvrij wonen en het belang van de kerk op het platteland en wat geloof wel of niet voor je betekent. Heel fijn zo vlak voor de kerst! Nu tijd voor wat rust en natuurlijk tijd om lapjes aan elkaar te maken voor de warme deken! 

liefs van Agnes