30 januari
Achter de droger

Lief dagboek,

Waar is de droger wanneer je hem nodig hebt? Gek genoeg staat die bij degenen die er op dit moment voor zorgen dat ik weer achter de droger wil kruipen. Ik snap dat je niet zo goed begrijpt wat ik schrijf. Maar wanneer ik het allemaal even niet meer zo goed weet en de wereld iets te zwaar vind, wil ik achter de droger kruipen. Niet echt, maar dat voelt zo; een plekje waar niemand mij ziet, waar ik mij kan verstoppen. Wegkruipen van de dingen die me te groots zijn, waar ik boos en verdrietig van word en waardoor ik mij machteloos voel. Het achter de droger kruipen staat hiervoor symbool. De droger heb ik sinds de zomer niet meer. Deze stond al een behoorlijk tijdje ongebruikt in de kast en zette ik vorig jaar op marktplaats.  Maar hoezo staat die dan bij degenen die er nu voor zorgen dat je achter de droger wilt kruipen hoor ik je afvragen. Nou dat zit zo. Mijn droger verkocht ik aan Albert. Albert kwam de droger ophalen met een kar en zijn schoonvader. Tijdens het ophalen kwamen we aan de praat en vertelde Albert waarom ze een droger nodig hadden. Ze woonden nu tijdelijk in een bouwkeet omdat hun huis word gesloopt en weer opnieuw opgebouwd i.v.m. de schade die het huis heeft door de aardbevingen. Ik vertelde Albert dat ik waarschijnlijk een brei-project ging doen in dit gebied. Hij zei dan ontmoet je vast mijn vrouw nog wel. Zoals ik al eerder aangaf was ik nog 'maagd' op het gebied van de aardbevingsproblematiek voordat ik met dit project begon. Ook kijk ik bijna geen tv en had dus nog niet eerder kennis gemaakt met Annemarie. Gisteren ging ik met Jeroen naar de documentaire: "De Stille Beving", een documentaire gemaakt door Piet Hein van der Hoek, die op indrukwekkende manier het leven van een Gronings gezin filmde. Hij legde vast hoe de gasboringen hun leven ontwrichten. Dit gezin, is het gezin waar mijn droger er nu voor zorgt dat de was gedroogd kan worden, aangezien er in de bouwkeet, niet zoveel ruimte is om de was op te hangen. Deze documentaire moet iedereen in Nederland zien om te snappen wat hier gebeurt.

Gelukkig staat mijn droger bij Annemarie en Albert, dan kan ik er niet achter kruipen... maar me inzetten om de verhalen te vertellen aan iedereen die het wel of niet wil horen. Maar voor vandaag doe ik even net alsof het er niet is en kruip ik op de bank en laat ik de onmacht en het verdriet even toe om morgen weer vol goede moed overdag te werken bij IVN en in de avond te breien met jongeren in Café Kult. Want net als voor alle mensen die in deze ellende zitten gaat morgen de zon weer op en maken we er zo goed en zo kwaad als het kan weer wat van. (Wil je meer lezen zie www.destillebeving.com) 

liefs van Agnes