2 maart
Nog één nachtje slapen

Lief dagboek,

Morgen is het zover! Dan vieren we samen met mensen die hebben meegebreid, op een andere manier betrokken waren of dit project een warm hart toe dragen, dat ’t Hoeske van Thais Joaptje een warme deken heeft gekregen. 

Ik weet nog goed dat Brenda Harsveld mij belde omdat ze het wilde plan had om een huisje in te breien en of ik mee deed. Het plan van het huisje inbreien speelde al langere tijd bij Brenda en de Groninger Bodem Beweging en kon nu uitgevoerd worden doordat Milieudefensie deze actie graag ondersteunde. Brenda wilde een huisje voorzien van een warme deken, een warme deken uit solidariteit voor de bewoners van het aardbevingsgebied in Groningen.

Ik was direct enthousiast omdat deze vraag ontzettend goed aansloot bij wat ik graag wil met mijn concept „Breien Met Agnes „  waarbij ik breien inzet om mensen aan elkaar te verbinden rondom duurzame thema’s. Ik ben er namelijk van overtuigd dat de kern van een duurzame en veilige wereld liefde is, liefde voor jezelf, voor anderen en je leefomgeving. Dit kan alleen wanneer je verbonden bent met elkaar. 

Nu met nog één nachtje voor de presentatie, de dag waar we naar toe hebben gewerkt, neem ik even de tijd om terug te blikken op de afgelopen maanden. Ik lees mijn dagboekberichten eens terug, die ik in deze periode heb geschreven. Vooral het dagboek bericht Scheuren kan ik zelf niet lezen zonder heel hard te huilen.

Ik begrijp nog steeds niet hoe het kon dat ik niet af wist van wat er hier gebeurde, dat er zoveel levens overhoop worden gehaald en mensen zich zo in de steek gelaten voelen. Het voordeel van dat ik het niet wist, is dat ik als geen andere begrijp dat anderen het niet weten en me dus geroepen voel om deze kennis nu te delen.

En dan het bericht over mijn autorit naar het breicafé in Hellum waar ik ineens besefte dat toen ik 8 jaar was we naar Harkstede verhuisden en ik in die tijd vol trots vertelde dat we op de gasbel gingen wonen. Niet wetend dat die gasbel zoveel ellende met zich mee heeft gebracht. 

De periode in de kerk vorige week vond ik het meest dankbaar. De breicafés duurden maximaal 2 uur (soms liepen ze wat uit) maar in zo’n korte periode is het best lastig om met alle mensen echt verbinding te maken en veel gesprekken te hebben. Omdat we in de kerk van in de ochtend tot einde van de middag bezig waren was daar veel meer ruimte voor. Voor mij, maar ook voor de vrouwen onderling. 

In de Verdieping in Paterswolde kwam ook Kiki helpen tijdens het in elkaar zetten van de deken. Ze vroeg mij wat is je nou het meest bijgebleven van dit project. Ik vertelde haar van alles, over de ontmoetingen met gedupeerden in het gebied, de kracht van alle vrouwen, de vele lieve briefjes etc. Wat zij niet weet is dat zij uiteindelijk is wat me misschien wel het meest heeft geraakt in dit project. Ik ben namelijk ook maar een mens. Ik sta voor veel mensen open en maak graag contact. Maar Kiki kende ik eigenlijk alleen maar van de straat, van actie voeren, of eigenlijk als het bomenvrouwtje. Ik bleef liever een beetje uit haar buurt en vond haar eigenlijk maar een beetje raar. Maar nu kwam ze meehelpen en hadden we gesprekken en maakten verbinding met elkaar. Ik zag ineens de persoon achter de mens. Het was Kiki die een gedeelte van mijn zorgen over of het allemaal wel goed kwam met het kleed vorige week zondag weg nam en maandagochtend nog een zeer lieve sms stuurde die mij kracht en vertrouwen gaf op dat moment! 

Naast alle andere dierbare momenten die ik heb meegemaakt was dit moment voor mijzelf heel belangrijk. Want je werkelijk verbinden met mensen van hart tot hart kan met iedereen, maar dan moet je je wel bewust zijn van je eigen vooroordelen of meningen over de ander en die opzij kunnen zetten. 

Ik ben ervan overtuigd wanneer de jongen die gisteren keihard tegen Rob van RTVNoord zei; ‚gewoon leegpompen daar in Groningen’, hier naar toe komt en op bezoek gaat bij mensen in dit gebied die zwaar getroffen zijn door de aardbevingen, dit niet zo al roepen. Het is nodig dat verhalen een gezicht krijgen, dat het je raakt, dat het dichtbij komt, dat je voelt wat het met mensen doet wanneer ze zich onveilig voelen in hun eigen huis, hun thuis! 

Pas dan voel je verbonden en betrokken. Dat hebben we in mijn beleving nodig om te zorgen dat de bevolking zich er samen hard voor maakt dat de gaskraan dicht gaat. Deze warme deken is een begin; de mensen die hier aan mee hebben gewerkt steunen de mensen in het aardbevingsgebied en willen dat het stopt! Zij willen Groningen niet in de kou laten staan! Ik ben ontzettend dankbaar dat ik op deze manier een kleine bijdrage heb kunnen leveren binnen de gehele aardbevingsproblematiek. Een klein kleurig puntje in de donkerheid van het geheel.  

liefs van Agnes