6 november 2016
Het kleinste huisje van Groningen

Lief dagboek,

Vandaag reden Jeroen en ik naar Rottum. Dit is een klein plaatsje in Groningen. We hadden afgesproken bij Anneke om het kleinste huisje te gaan opmeten.

Vorig jaar ben ik benaderd door Brenda om mee te doen aan een project: "Breien voor Groningen". Om aandacht te vragen voor het feit dat mensen in het aardbevingsgebied zich zorgen maken om iets wat voor de meeste mensen vanzelfsprekend is: de veiligheid van een eigen huis. Er wordt veel aandacht gegeven aan de materiële schade van de aardbevingen maar je hoort maar weinig over de immateriële schade. Brenda hoorde tijdens haar werkzaamheden bij de Groninger Grond Beweging veel van deze verhalen en werd daar door geraakt. Zij bedacht daarom dit project 'Breien voor Groningen'. Ik zei direct ja toen ze vroeg of ik mee wilde doen, omdat het goed bij mijn missie past om mensen aan elkaar te verbinden voor een duurzame wereld.

Vandaag reden we dus naar Rottum. Hier staat het kleinste huisje van Groningen en dat gaan we voorzien van een warme deken. De warme deken die we de bewoners van het gebied willen toereiken.

Ik woon in de stad en ben mij natuurlijk wel bewust van het feit dat veel mensen in het gebied last hebben van de aardbevingen. Maar verder dan dat ging dat niet. Echt betrokken was ik niet. Maar na vandaag kwam daar verandering in.

Vroeger reed ik vaak op zondagmiddag met mijn ouders rond op het Groninger Platteland. Ik houd er van. Nu was ik er al lang niet geweest. Ik genoot oprecht van het ritje vanaf Leeuwarden (daar woont mijn vriend Jeroen) naar Rottum. Ik houd van de vergezichten, van de oude boerderijen, van de luchten. Maar vandaag keek ik toch anders naar het gebied. In eens besefte ik dat dit gebied er heel anders uit kan komen te zien wanneer we de gaskraan niet dichter draaien. Oude boerderijen die gesloopt worden, huizen die gestut zijn, mensen die getekend zijn. Ik voelde het aan de energie in het gebied.

Anneke is al lang geleden met haar man vanuit het westen naar Rottum verhuist, heel bewust de keuze gemaakt om te genieten en oud te worden op het Groninger platteland. Ze ontving ons in hun prachtige opgeknapte woning met een heerlijk kopje koffie en zelfgebakken walnotentaart. En daar kwamen de verhalen. De verhalen die je wel eens hoort via via. Hoe het is om nu hier te wonen. Maar nu hoorde ik ze rechtstreeks van een bewoner. Het raakte mij. Ik moest erg hard op mijn lip bijten om de tranen die ik nu nog net kon wegpinken niet meer te laten worden. Ik was ook dankbaar dat ik een bijdrage kan gaan leveren en door middel van dit project iets teweeg kan brengen. Anneke is samen met een aantal andere mensen verantwoordelijk voor de stichting die zich bezig houdt met 't Hoeske van Thais Joaptje. En de stichting voelt zich vereerd dat we dit huisje hebben uitgekozen om toe te dekken met een warme deken.

Jeroen heeft vandaag de eerste metingen verricht aan het huisje om een inschatting te maken van het aantal vierkante meters die we moeten breien en hoe we dit het beste kunnen bevestigen. Fijn om nu wat meer beeld te hebben bij wat er speelt en hoe het huisje eruit ziet. Ik verheug mij op het eerste breicafé op 22 november. Dan kan ik nog meer mensen ontmoeten uit het gebied. 

liefs van Agnes