"Serieus leven"
“Waarom neem jij het leven altijd zo serieus en maak je nooit grapjes” vroeg de dochter (6) van de liefde in mijn leven mij onlangs. Een vraag die tranen in mijn ogen veroorzaakte. Ik dacht je moest eens weten…
Er waren vele jaren in mijn volwassen leven die gewoon voorbij gingen met mijn eigen dingen. Een huwelijk, kinderen, een scheiding, super gave festivals bezoeken, je beste vriend verliezen, winkelen, veel verliefdheid, gave projecten voor mijn werk, reorganisaties, ziekte, verhuizingen, ach je kent het wel. Jaren waar ik mij vooral bezig hield met mijzelf en mijn naaste omgeving. Niets mis mee en best een oké leven. Jaren waar ik mijzelf wel regelmatig af vroeg wat voor mij de zin van het leven was. De worsteling tussen mijn eigen geluk en de wereld om mij heen speelde regelmatig op. Perioden koos ik er voor om geen tv te kijken en de krant niet te lezen om mijzelf niet bloot te stellen aan het gevoel van onmacht en de moedeloosheid die mij opslokte door al de akeligheid in de wereld. Ik die tijd vond ik het nodig om mijzelf te beschermen. Tenminste zo praatte ik het denk ik wat goed voor mijzelf. Want als het er niet is hoef je er ook niets mee. En kabbelde het leven rustig door en genoot ik van feestjes, mijn opgroeiende kinderen, leuke dingen doen, gewoon van het leven.
Ik merkte wel dat ik altijd onrustig was en het aan mij knaagde. Vanuit deze onrust ontstond denk ik een soort intrinsieke motivatie om in 2015 “Breien met Agnes” op te zetten. Op een laagdrempelige manier mensen weer bij elkaar brengen en verbinden. In deze wereld waar ons zelfbeeld zo gevormd wordt dat we denken dat het individu centraal staat en we denken dat alles draait om hoe je er uit ziet en welke spullen je bezit, voelde ik de noodzaak om hier iets mee te doen. Mensen bij elkaar brengen los van alle ruis en invloeden van buitenaf. Mensen bij elkaar brengen waar liefde centraal staat! De liefde die we nodig hebben om te kunnen verbinden en te kantelen naar een duurzamere en betere wereld. We zijn namelijk als mensen opmerkelijke wezens met in de kern een enorm vermogen tot vriendelijkheid en zorg voor anderen. Maar door allerlei invloeden zijn we dit anders gaan zien en zien we een vervreemding ontstaan van onszelf, de mensen om ons heen en de plek waar we wonen.
De zin en de betekenis van ons leven is steeds minder goed in beeld. Het gevoel van saamhorigheid dat we samen leven op deze aarde en de zorg voor elkaar dragen is ver te zoeken. Het steeds meer willen hebben van spullen en dus geld, wat niet leidt tot voldoening, zorgt ervoor dat we steeds minder bekommeren om onze leefomgeving en de mensen, dieren en planten in deze omgeving. Het zorgt er voor dat je steeds meer bezig bent met je eigenbelang. Het systeem waar we in leven kent van alles de prijs maar van niets de waarde. Het is een wereld waar lijkt of alles mogelijk is. Ook het politieke verhaal van deze tijd is gericht op voornamelijk economische groei zonder dat duidelijk is of dit nou wel zo goed is voor ons als mensen en onze leefomgeving. Ook de technologische ontwikkelingen lijken er alleen maar op gericht te zijn om ons vooral niet te verbinden met elkaar. Het hebben van heel veel vrienden op facebook lijkt belangrijker dan de echte ontmoeting. Een praatje met de caissière kan in sommige winkels ook al niet eens meer. Vereenzaming is hier een groot gevolg van. Het verschil tussen rijk en arm is nog nooit zo groot geweest en het afzetten tegen de ander is meer een gewoonte dan een uitzondering. We zien onszelf niet als een gemeenschap maar als een los individu die vooral aan zichzelf moet denken en alles om ons heen is daar ook op uit.
Het is tijd dat we inzien dat we geen opzichzelfstaande individuen zijn, maar onderdeel uit maken van een gemeenschap. Het gaat pas goed met een gemeenschap wanneer het goed gaat met iedereen binnen deze gemeenschap. Dus de opvatting dat het leven vooral gericht is op je eigen geluk is niet juist! Het is buitengewoon slecht voor jezelf wanneer het met de ander binnen de gemeenschap niet goed gaat. Dit veroorzaakt stress bij de gehele gemeenschap.
“Waarom neem jij het leven altijd zo serieus en maak je nooit grapjes” vroeg de dochter (6) van de liefde in mijn leven mij onlangs. Laten we hopen dat voor haar het leven uiteindelijk redelijk zorgeloos en liefdevol blijft, vol kansen en mogelijkheden in een saamhorige gemeenschap, waar we voor onszelf, elkaar en de aarde zorgen. Daar zal ik de jaren die ik in dit leven op de aarde ben in ieder geval voor strijden!
Ik ben in mijn denkwijze en verhaal o.a. geïnspireerd door George Monbiot.
Tags
politiek leven strijden liefde verbinding waarde gemeenschap
"Serieus leven"
“Waarom neem jij het leven altijd zo serieus en maak je nooit grapjes” vroeg de dochter (6) van de liefde in mijn leven mij onlangs. Een vraag die tranen in mijn ogen veroorzaakte. Ik dacht je moest eens weten…
Er waren vele jaren in mijn volwassen leven die gewoon voorbij gingen met mijn eigen dingen. Een huwelijk, kinderen, een scheiding, super gave festivals bezoeken, je beste vriend verliezen, winkelen, veel verliefdheid, gave projecten voor mijn werk, reorganisaties, ziekte, verhuizingen, ach je kent het wel. Jaren waar ik mij vooral bezig hield met mijzelf en mijn naaste omgeving. Niets mis mee en best een oké leven. Jaren waar ik mijzelf wel regelmatig af vroeg wat voor mij de zin van het leven was. De worsteling tussen mijn eigen geluk en de wereld om mij heen speelde regelmatig op. Perioden koos ik er voor om geen tv te kijken en de krant niet te lezen om mijzelf niet bloot te stellen aan het gevoel van onmacht en de moedeloosheid die mij opslokte door al de akeligheid in de wereld. Ik die tijd vond ik het nodig om mijzelf te beschermen. Tenminste zo praatte ik het denk ik wat goed voor mijzelf. Want als het er niet is hoef je er ook niets mee. En kabbelde het leven rustig door en genoot ik van feestjes, mijn opgroeiende kinderen, leuke dingen doen, gewoon van het leven.
Ik merkte wel dat ik altijd onrustig was en het aan mij knaagde. Vanuit deze onrust ontstond denk ik een soort intrinsieke motivatie om in 2015 “Breien met Agnes” op te zetten. Op een laagdrempelige manier mensen weer bij elkaar brengen en verbinden. In deze wereld waar ons zelfbeeld zo gevormd wordt dat we denken dat het individu centraal staat en we denken dat alles draait om hoe je er uit ziet en welke spullen je bezit, voelde ik de noodzaak om hier iets mee te doen. Mensen bij elkaar brengen los van alle ruis en invloeden van buitenaf. Mensen bij elkaar brengen waar liefde centraal staat! De liefde die we nodig hebben om te kunnen verbinden en te kantelen naar een duurzamere en betere wereld. We zijn namelijk als mensen opmerkelijke wezens met in de kern een enorm vermogen tot vriendelijkheid en zorg voor anderen. Maar door allerlei invloeden zijn we dit anders gaan zien en zien we een vervreemding ontstaan van onszelf, de mensen om ons heen en de plek waar we wonen.
De zin en de betekenis van ons leven is steeds minder goed in beeld. Het gevoel van saamhorigheid dat we samen leven op deze aarde en de zorg voor elkaar dragen is ver te zoeken. Het steeds meer willen hebben van spullen en dus geld, wat niet leidt tot voldoening, zorgt ervoor dat we steeds minder bekommeren om onze leefomgeving en de mensen, dieren en planten in deze omgeving. Het zorgt er voor dat je steeds meer bezig bent met je eigenbelang. Het systeem waar we in leven kent van alles de prijs maar van niets de waarde. Het is een wereld waar lijkt of alles mogelijk is. Ook het politieke verhaal van deze tijd is gericht op voornamelijk economische groei zonder dat duidelijk is of dit nou wel zo goed is voor ons als mensen en onze leefomgeving. Ook de technologische ontwikkelingen lijken er alleen maar op gericht te zijn om ons vooral niet te verbinden met elkaar. Het hebben van heel veel vrienden op facebook lijkt belangrijker dan de echte ontmoeting. Een praatje met de caissière kan in sommige winkels ook al niet eens meer. Vereenzaming is hier een groot gevolg van. Het verschil tussen rijk en arm is nog nooit zo groot geweest en het afzetten tegen de ander is meer een gewoonte dan een uitzondering. We zien onszelf niet als een gemeenschap maar als een los individu die vooral aan zichzelf moet denken en alles om ons heen is daar ook op uit.
Het is tijd dat we inzien dat we geen opzichzelfstaande individuen zijn, maar onderdeel uit maken van een gemeenschap. Het gaat pas goed met een gemeenschap wanneer het goed gaat met iedereen binnen deze gemeenschap. Dus de opvatting dat het leven vooral gericht is op je eigen geluk is niet juist! Het is buitengewoon slecht voor jezelf wanneer het met de ander binnen de gemeenschap niet goed gaat. Dit veroorzaakt stress bij de gehele gemeenschap.
“Waarom neem jij het leven altijd zo serieus en maak je nooit grapjes” vroeg de dochter (6) van de liefde in mijn leven mij onlangs. Laten we hopen dat voor haar het leven uiteindelijk redelijk zorgeloos en liefdevol blijft, vol kansen en mogelijkheden in een saamhorige gemeenschap, waar we voor onszelf, elkaar en de aarde zorgen. Daar zal ik de jaren die ik in dit leven op de aarde ben in ieder geval voor strijden!
Ik ben in mijn denkwijze en verhaal o.a. geïnspireerd door George Monbiot.
Tags
politiek leven strijden liefde verbinding waarde gemeenschap