Ben jij de moeite waard?
Ineens zat ik vandaag huilend achter het stuur. Ik reed aan het einde van de dag terug van Orvelte naar huis en de tranen biggelden over mijn wangen. Ik kwam van een Regio-dag met mijn collega’s van IVN. Naast het breien heb ik namelijk een super leuke baan bij IVN (Instituut voor natuureducatie en duurzaamheid). Een baan waar ik al meer dan 12,5 jaar mijn passie voor mens, natuur en duurzaamheid kan inzetten. Vandaag hadden we dus onze Regio-dag. Altijd leuke dagen waarbij iedereen bij elkaar is en we tot mooie ideeën en plannen komen. Inspirerend en motiverend. Even terug naar de kern van IVN en samen vooruitkijken naar de toekomst.
Stromen
Maar ik reed vandaag huilend terug naar huis. In de spiegel van de auto zag ik dat mijn gezicht wit was. Moe zag ik er uit, bezorgd, verdrietig. Ik merkte dat ik er onrustig van werd. Want waarom huilde ik, waarom was ik zo moe, waarom ging ik niet vol energie naar huis, na deze inspirerende dag. Ik merkte dat ik mijzelf liefdevol begon toe te spreken. Want het is niet erg om te huilen en waarom moet je na zo’n dag vol energie naar huis? De tranen mochten er zijn. Dan maar met uitgelopen mascara straks de jongens ophalen. Wat kon mij het schelen. Er was iets dat er blijkbaar uit moest. Iets wat mocht stromen.
Waslijn vol kleding
Ineens wist ik het. Ik zag een verband met het thema waar ik mij samen met mijn collega Pyke hard voor maakte tegenover mijn collega’s vandaag. Een rode draad. Iets wat blijkbaar worstelde van binnen en wat er uit wilde. Overal dook dit thema de afgelopen weken op. In allerlei verschillende vormen. Blijkbaar mag ik daar iets mee. Het werd zelfs bevestigd toen ik binnenstapte bij de BSO om mijn twee jongens op te halen.
In de BSO was een waslijn opgehangen en op de waslijn hing kleding. Vergeten kleding. Kleding van kinderen die er al maanden lag. Wat ze ooit eens hadden laten liggen en later vergeten waren. Het waren niet twee paar handschoenen en drie truien. Nee het was genoeg kleding om meerdere kinderen in Lesbos van een warme trui te voorzien. Bijna vloeiden de tranen weer over mijn wangen. Het raakte mij, waren deze kledingstukken dan niets waard voor de eigenaars?
Waardevol
Steeds vaker vraag ik mij af hoe we kunnen veranderen naar een duurzame wereld, een ander tijdperk, als we niet meer weten wat iets waard is. Welke waarde iets voor je heeft. Want dat er zoveel kleding blijft liggen bij een BSO geeft toch wel aan dat we daar geen waarde aan hechten.
Maar wat is dat eigenlijk waarde aan iets hechten. Wat zegt waarde? Wanneer is iets waardeloos of waardevol. Weten we in een wereld vol overvloed nog wel waarde aan de dingen te geven.
Dat de tranen over mijn wangen liepen gaat dieper dan de waarde van spullen, de waarde van kleding, de waarde van natuur, de waarde van je omgeving, de waarde van mensen om je heen, de waarde van wat dan ook. Het gaat over de waarde van jezelf. Over wat je doet, wat je wilt en hoe je dat doet. Maar is dat eigenlijk wel zo? Moet je allemaal dingen doen en hebben om waardevol te zijn. Of is iedereen sowieso al de moeite waard?
Tags
duurzaamheid, ivn, kleding, moeten, tranen, trends, waarde, waardevol
Op mijn wc hangt al jaren dit bericht. Ooit gekregen van een collega die afscheid nam. In de waan van de dag waarbij je van alles moet van jezelf, is het fijn om zo af en toe deze boodschap weer tot je te nemen.
Weet jij nog wat de waarde van dingen is? En vind je jezelf de moeite waard? Of heb je daar bepaalde spullen voor nodig? Of moet je daarvoor eerst van alles doen en bereikt hebben om jezelf de moeite waard te vinden?
Lieve Agnes.
Nu kan ik je reactie helemaal plaatsten. De waslijnactie was ontstaan uit ongeloof. Dat zoveel kleding niet gemist is. Een garderobe voor de hele winter! Bijzonder dat dit samenviel met jouw situatie. Jouw inzicht gaat verder dan het materiële. Wat mooi omschreven. Dank je voor je mooie inzicht. Een geweldig begin van de dag. . Lieve groet. . Aletta
lieve Aletta, ja misschien was ik wel wat onduidelijk in mijn reactie over de kleding toen ik de jongens op kwam halen. Fijn dat het voor jou nu wel duidelijk is en ook weer inzicht gaf. Jij hebt door het werk wat je doet vaak te maken met dit thema en brengt dit zeker onder de aandacht van de kinderen op de BSO. Vooral door gewoon te zijn wie je bent! dank je wel daarvoor. liefs Agnes
Dat heb je mooi geschreven Agnes. Inderdaad als je jezelf de moeite waard vindt, heb je niet veel nodig om dit te beamen. Wel de behaagelijkheid om dat gevoel te blijven vasthouden met je dierbaren om je heen en je veilige plek!
De waarde die je omschrijft is een maatschappelijke zaak die we veel meer weer onder de aandacht moeten brengen.
Als ik een dierbare aan de telefoon heb, die heel nodig naar de wc moet en wacht op de verpleging, die het zo druk heeft dat die niet tijdig komt, dan lopen de tranen van onmacht mij ook over de wangen.
Maar goed, niet een verhaal voor hier denk ik.
lieve Annemiek, er is op deze site ruimte voor elk verhaal! dus zeker ook voor dit verhaal. Ik luister en kijk weinig journaal omdat ik zulke berichtgevingen erg aantrek. Ik weet dat jij ook gevoelig hier voor bent. Het is toch logisch dat je onmacht ervaart. Ik laat mij vaak inspireren door Jan Rotmans (hoogleraar transitiekunde) en die geeft aan laten we van systeemwaarden terug gaan naar menswaarden, beter kun je het niet verwoorden. x Agnes
Een waardevolle huilbij, dat was het. En een waardevolle boodschap. Ik zie ineens mezelf weer staan bij de mand met ‘gevonden voorwerpen’. Ik kan er met mijn hoofd nog steeds niet bij dat er zo nonchalant met spullen omgegaan wordt. En dat is niet alleen van nu, dat is ook al van 30 jaar geleden. We hebben het te goed!
ja zeker ervoer ik de huilbui als erg waardevol. Het zorgde ervoor dat dingen op hun plek vielen. De kledingstukken hielpen daarbij. Ze hadden ieder voor zich een eigen verhaal. Laten we deze verhalen koesteren en delen. Dan weten we zeker hoe goed we het hebben. Of in ieder geval goed genoeg! liefs Agnes
Een mooi stuk Agnes. Ik worstel momenteel ook met dit thema. jezelf de moeite waard vinden er mogen zijn van jezelf. Moeilijk als je dit nooit heb gehoord, laat staan gevoeld. Ik vind je zeker de moeite waard Agnes. Ik ken je verder niet goed maar ons contact ooit in jouw marktkraam was warm. En ook de manier waarop je reageerde laatst op een opmerking van mij op facebook. Ik weet bijna wel zeker dat je het ook echt meende om met mij in Duitsland adventskalender te kopen. Een onbekende en zo’n lief gebaar. Pas goed op jezelf Agnes en ik vind jou zeker de moeite waard. .nu mijzelf nog.
Liefs van Hendrickje
Lieve Hendrickje, ik denk dat iedereen wel een beetje met dit thema worstelt. Helemaal in deze wereld waar er veel van je verwacht wordt en er hoge eisen gesteld worden. En jij bent net zo veel waard als ik! Iedereen op deze wereld is tenslotte evenveel waard en in de kern zijn we allemaal dezelfde. Laten we gauw weer eens samen breien en praten over het leven! dikke knuffel.